Vedi anche la altre versioni

Al  Gedo  di  Baleri 

Al gh’eva mia tanta gent int la sala, ma ’l gh’andava giamò savel; cul tipu ’d mǜsica-lì, cul tipu ’d cansón e la manera ’d cantai, i évan invià ch’i ’ndàvan un po’ giò da moda.

Oh Diu, l’eva mia ch’la füssa stai voia, nèh, ma l’eva mia piena ’me ch’l’avrissa duvǜ vess, tüt lì!

D’altra part a gh’l’heva giamò dì ’nca ’l Cumass: «Deh Gedo, ti vegni sintigh a-stassera? I sunuma ’nt la sala dal cìrcul.»

«Èèh, s’im na lìberi i vegni ’nca mi!» a gh’heva rispundǜ ’l Gedo, cunt un’aria un po’ cuspirativa, fasend segn cun la tèsta vèrs so dona ch’l’eva lì visin.

«A gh’è ’nca ’l Severino ch’al canta, ti sè!» l’eva tacà drera ’l Cumass.

«Alura tegna bón...» a gh’heva rispost al Gedo, fasend finta da guardà d’un’altra part «...tegna bón che s’a gh’è ’nca ’l Severino, tegna bón ch’i vegni ’nca mi.» a gh’heva dì parland un po’ d’intramès di dént, e tucàndal déntar cunt al gùmit, sémpar cun cul’aria cuspirativa, parchè ’nsuma, so dona l’eva lì ’n gir e s’la sinteva mia l’eva mej.

L’eva ’l dì adrera dla fèsta dal paes, e ’l Gedo, l’eva da dü dì ch’al purtava ’n gir cula crista dla dona dapartüti i cantón, da man in man ch’igh gnévan int la ment; tantu che ’dèss l’avrissa duvǜ vess a-straca, nèh, e forsi… forsi l’avrissa gnanca fai sǜ di storji s’al füssa surtì dimparlǜ.

Al Cumass i la cugnussévan tüti; un po’ parchè ch’al feva ’l tübista e tüti ’l gh’hévan da bisogn da lü; e ’n po’ parchè che ’nt i uri lìberi, l’eva mèss in pe un’urchestrina ch’i giràvan un po’ dapartüt.

Lü, al Cumass, al sunava la fisarmònica; pö ’l gh’eva ’l Danilo, vün ch’al feva ’l cumèss int un negossi ’n cità, ch’al sunava la trumba e, na volta tant, ultre a tüti i àltar ch’i mitévan insèma l’urchèstra, a gneva ’nca ’l Severino ch’al cantava.

Al cantava mia mal al Severino, a gh’andava drera a cula moda dal Tajoli o dal Narciso Parisi e, insèma a fisarmònica e trumba, al feva la so bèla figüra.

I piasévan, insuma, e l’eva mia tantu par la so manera ’d sunà o ’d cantà, che tant as seva giamò ch’l’eva ’n po’ na manera ’d paes, ma l’eva par i mǜsichi ch’i scernévan, che, almenu par al Gedo, i évan propi di robi bèli.

Cüi balàbil lenti, cüi tanghi ch’i ta sturgévan e culi cansón d’amur da cul’épuca-lì, i évan di robi che a lü la tucàvan fina ’n fund, e che, di volti, i la cumuvévan fina.

A lü ’gh n’infeva gnenta s’i évan ’mà di lagni; agh n’infeva gnenta s’al gh’eva sémpar un quaidüna ch’al piangeva parchè n’àltar a l’heva piantal cunt un can par man. Però i évan di bèli paroli, i évan di bèli cansón e di bèli mǜsichi che, a lü, igh févan ancura sintì cul tremón d’una volta, che par quantu lü ’s na ricurdassa gnanca pü, igh cantàvan giüsta giüsta cul che lü al pensava ch’l’avrissa duvǜ vess l’amur.

Al Gedo l’eva n’om ch’l’eva giamò visin ai sessanta, e anca se ’nt al fìsich e ’nt l’aspèt l’eva ’ncura bèli che ’n giuvnot, al serviva a gnenta ch’a’ scamutassa dimparlǜ; quandu ch’al feva i cünt dimparlǜ i ani igh i évan, e l’eva inǜtil ch’al fasissa finta ’d nascùndai.

Anca se l’abitǜdin dal mòvass int una vita d’aventüra i la févan a-smejà ’ncura ’n gamba, so dona la seva ben ch’l’eva tüta ’mà na finta; le la seva ch’i évan pü ’mà i rimembransi e un caràtar ch’al cedeva mia, ch’i la févan ancura smejà a cul ch’l’eva pü.

Èh si, l’eva ’ncura ’n gamba ’l Gedo. L’eva vün ch’l’eva ’ncura bón da viv la vita cun cul a-spriss ad scintila ch’a l’heva tignül int l’aria fin da sémpar; ma le, so dona, le la seva ben che s’as gratava pena pena la scorsa, lì dadsuta ’s truvava pü gnenta.

«Ti t’è ’n “minorenne”!» agh diseva, fasend andà la tèsta cun passiensa, quandu ch’a la videva ch’al gh’heva ’ncura ’n cà un fiulin ch’al gh’heva gnanca ’n ment da crèss; salvu pö cambià idea tüt ant un culp, quandu ch’as sinteva tucà ’nt al viv, che alura, cul “minorenne”, da punt in bianch as trasfurmava int un “minorato”.

Ma lü l’eva ’nsì, e cun cula so aria un po’ silensiusa e un po’ nustàlgica, penamà ch’agh capitava l’ucasión, agh piaseva cùragh drera a culi pochi robi dla vita, ch’i évan ancura buni da dagh di emussión.

Vüna da culi, l’eva giüsta ’l girà par i sali da bal!

Culi stessi sali che lü a i’heva duprai ’me di camp ad bataglia, culi sali ’ndua ch’al gh’heva vǜ l’antìcip di guèri püssè bèli dla so vita e ’ndua ch’l’eva vinciǜ tanti da culi volti da véssan fina stüf… culi sali ’ndua che, guèri e batagli, i évan fina stai un piasé e n’esigensa ’d giuventǜ.

Indua che, adèss, al gh’andava déntar ancura un po’ sutatono, un po’ fora vista, un po’ sensa fà paré; ma sémpar cun cula finta sicürèssa e cul fari dal padrón da cà, ch’agh miteva ’n facia ’l suris ad la cundiscendensa.

A gh’andava gnanca tantu par la mǜsica, e gnanca par i doni, nèh, par la carità… che da cula ch’agh girava par cà agh n’heva giamò fin che mai! No no, l’eva ’mà che ultre che i cansón, agh piaseva propi vidé balà. I àltar, nèh, intendùmass ben! Parchè lü, dal so, i saran a-stai la belèssa da vint ani ch’al balava pü.

Un po’ parchè ch’as nincurgeva dimparlǜ che cul temp l’eva passà d’un pèss, e ’n po’ parchè, insuma là, ma cun tüti culi robi növi ch’a gneva fora, lü da balà l’eva pü bón… cume dì… l’eva pü a la moda.

Però as la cavava mai da restan fora dal tüt. L’eva ’me se i rimembransi i la strupàssan int la ricerca dal temp pardǜ, l’eva ’me s’i vurìssan purtal a fà la so cumparsa da guerriero strach, la so presensa da “reduce”; e ’nsì, da tant in tant, penamà ch’al pudeva, a’ scapava ’nt una quai sala e, setàndass int un cantón fora vista, as passava do uri cunt una bira, par guardass chi l’è ch’al balava püssè ben.

Al bèl balà, i bèli cansón, al Cumass ch’al ricamava cun la fisarmònica e ’l Danilo ch’al feva i so entradi cun cula trumba, e lü, lü ch’al guardava i àltar; lü che, sül fil ad l’emussión e dal magón, agh restava ’mà da curiusà e da ricamagh inscima ’me s’al tegnissa n’aministrassión: cul-lì l’è balà cun cula-là, cul’altra ’l gh’ha dì da no cun cus-chì, e a la fin, ’me ch’la diseva sémpar so dona, a smejava fina ch’al füssa lì ’mà par fà la servèta petégula, ch’la curiusava ’nt i afari di àltar. Ma l’eva mia ’nsì!

Lü la gent a la videva gnanca, lü ’l videva ’mà ’me ch’i balàvan, e par cul ch’as n’intendeva al scerneva la copia ch’al gh’andava püssè ben e ’ndava ’vanti a guardassla par un po’; parchè ’l seva giüdicà i pass, parchè ’l seva cul che i balerin, sensa gnanca nincòrgiass, i vurévan diss, cul ch’i vurévan esprim.

Èèh, s’as n’heva fai ad l’esperiensa, al Gedo!  

Prima da tüt parchè culi pisti i évan a-stai i so palèstri, e pö parchè, par ani, l’eva ’ndai dent incura da sfros int a-cul ambient ch’l’eva pü ’l so post, ch’al gh’apartegneva pü, e dal so cantón fora vista, l’eva fina ’mparà da fass sǜ di storji.

Al puntava na copia ch’agh piaseva ’me ch’la balava, e ’l giügava a ’nventass la vita da cüi dü-là, tant ’me che lü ’s l’imaginava.

L’eva ’n giögh sensa malissia, l’eva ’mà ’n giögh par passass al temp, ’mà na manera par impersunass ant i àltar, par rubagh un toch ad vita e, par un’ura, penamà par un’ura, da pudé vess anca lü sü la pista, da pudé ’nca lü d’andagh adrera a la mǜsica e a culi cansón ch’igh piasévan ansì tantu.

Al seva d’impersunass ant i àltar int una manera, ma ’nt una manera… che di volti as menava via daparlǜ e ’s sinteva propi ’me s’al balassa ’nca lü; tantu che, da suta ’l tàvul, al gh’heva i pe ch’is muvévan e ch’i ’ndàvan a temp.

…E ’l Cumass, che cun la fisarmònica a ta strasciava ’d malincunìa... e ’l Danilo, che cunt cula trumba a smejava ch’al parlassa...

 ************************

 Al gh’eva na copia ch’al gh’heva ciapà l’atensión: dü bèi fiöi che, ultre tüt, i balàvan gnanca mal. Na trentena d’ani le, e, insì a paré, penamà un tri o quàtar püssè lü.

I févan mia ’l gir ad la pista tüt inter, ’me ch’i févan i àltar; i s’hévan scernǜ un so spassi ch’a ia purtava a mòvass ’mà che sü ’n quart, propi davanti al Gedo, ch’al pudeva ’nca védassai ben.

Is divertìvan mia ’me i àltar, però; a smejava ch’i marcàssan tristèssa. Is guardàvan gnanca ’n gir, l’eva ’me s’i guardàssan nissüna, ’me s’is guardàssan ’mà lur.

I balàvan un po’ distacà, is disévan na quai parola di tant in tant, ma i évan luntan dal surid e dal divertiss ’me i àltar.

Is guardàvan quasi cun malincunìa, is guardàvan da déntar, e, cun cula ch’la smejava dla suferensa, l’eva ’me s’avrìssan vursǜ strupass fora, vün ad l’àltar, cul ch’i sévan ’mà lur.

…E ’l Cumass cun cula cristu ’d fisarmònica ch’a’ ’ndava ’vanti a spantegà làcrimi... e ’l Danilo ch’al gh’andava drera... e lü, al Gedo, che dent int a-cul tango as sinteva fina tremà i büsèchi.

Pö, par andà ben, al gh’è tacà ’nca ’l Severino:

… Giuda, sei come Giuda

hai vissuto accanto a me,

nascondendo attorno a te

la lusinga e il tradimento.

Baci, baci di Giuda,

sono quelli che dai tu,

danno un fremito di più,

per lasciar lo smarrimento...

Cüi dü fiöi i s’hévan dì ’ncura ’n quaicus, pö s’hévan fai püssè visin, e, pugiand la facia vün tacà l’àltar cun delicatèssa, quasi cun atensión, i évan andai ’vanti a balà ’nsì ’me ch’i évan.

Cumass, Danilo e Severino, a smejava ch’i la févan aposta, a smejava ch’i s’avìssan mèss d’acordi. L’eva vüna da culi pochi volti ch’i capitàvan ogni tant, vüna da culi volti ch’is sintévan propi ’nsèma e ’l sunà e ’l cantà, i gnévan fora ’me ch’i fǜssan a-stai na puesìa. Al Severino a s’esaltava, e la so vus at dava un sens ad passión ch’l’eva fina buna da stréngiat al cör.

… E ’l Cumass e ’l Danilo ch’i gh’andàvan adrera; a ricamagh inscima vün, e a sustégnal, a purtal drera ’nt i noti lunghi, l’àltar…

«Ma va’ cüi dü-là, deh, ma va’ cüi dü-là ’me ch’is vöran ben!» al pensava ’l Gedo dal so cantón, guardandu cüi dü fiöi brascià sǜ «Il gh’han propi da vess inamurà, nèh!».

I balàvan, ma is muvévan mia par esibiss, i lassàvan penamà che i paroli dal Severino i’a cünàssan, i lassàvan che la mǜsica a ia brasciassa sǜ e ia menassa via, i lassàvan che la passión dal tango a ia fasissa sǜ e ia slenguassa.

… Il gh’hévan la nustalgìa ’nt i öcc, il gh’hévan al lànguid int al mòvass, e ’l gh’hévan la voja da stà ’nsèma ch’a ia brüsava…

... Giuda...

non tornar sulla mia strada.

Quasi tu mi fai paura,

non voglio amarti ancora,

più nulla sei per me...

«Ma cüi tri sacramentu ch’i sùnan, i hin invià ch’i la fan aposta!» al pensava ’l Gedo «A smeja ch’i sìan drera sunà ’mà par cüi dü-lì!»

E difati l’eva propi ’nsì!

Cüi tri là, i sunàvan e cantàvan ’me che forsi i évan mai fai. Is tegnévan d’öcc e ’s févan di segn vün cun l’àltar, is févan ’mà di segn cun la tèsta ’me par capiss in antìcip, e ’ndàvan ’vanti a spantegà noti, cun sü la facia ’n suris e n’aria ’d sudisfà, fina che la meludìa la gnissa fora ’me na perfessión.

E cula mǜsica, cula mǜsica! La cadensa dla meludìa da cul tango ch’a t’andava da déntar; culi noti ch’i ta slenguàvan, ch’i t’esaltàvan, ch’it negàvan int la malincunìa. L’eva pü penamà ’n sunà, l’eva un regalat, l’eva un dat, l’eva un fàt partécip d’un quaicus che lur il gh’hévan da déntar e ch’i pudévan pü tégnassal ’mà par lur; l’eva ’me s’it disìssan: nün i sunuma l’amur, vüjàltar fasil!

«Giüda, giüda, giüda! Làcrimi e disperassión, turment e passión, amur ch’al piangia e amur ch’a’ strupa; Diu! Ma ’me ch’igh piàsan ai doni sti robi-chì!» al pensava ’l Gedo, int la so filosofìa, ch’a s’heva fai sǜ ’nt una vita d’esperiensa «Al gh’è n’età, int la vita» a’ ’ndava ’vanti a rasunassla «al gh’è n’età indua che na fiola a s’inamura mia d’un om, ma a s’inamura dl’amur, a s’inamura dla passión. Parchè tüti i turment e i dispiasé ch’a na vegna drera, lur i’a vöran, lur is ia spètan, e, se ti tigh ai dè mia, l’è ’me sa tigh rubassi ’n quaicus.» as diseva ’l Gedo dimparlǜ, gnìndagh int la ment da quanti volti ch’as n’heva prufità ’nca lü «Ma l’è mia ’d sicür ’me par cüi dü lì davanti, però!» a ia guardava, cuntent da cul-là ch’al videva: «Par cüi dü-lì, as veda propi ch’l’è n’altra roba, as veda ch’is vöran ben. Cüi dü-lì il gh’han giamò n’altra età, il gh’han n’età che i sentiment i hin fèrmu, e l’è ’n piasé a stà chì guardai; l’è ’n piasé ca tit rimèti fina in pas cun la cuscensa.»

... baci, baci di Giuda,

sono quelli che dai tu,

danno un fremito di più,

per lasciar lo smarrimento...

E cüi dü là i l’interpretàvan par dabón ’me l’è ch’l’eva.

L’eva pü ’mà ch’i balàssan visin, ma l’eva ’me ch’i fǜssan a-sbatà vün tacà l’àltar, ’me ch’i fǜssan a-stai vün dent int l’àltar. Quasi cun viulensa, quasi cun rabia; cun lü ch’as la tegneva strèta, sémpar un po’ distrat, sémpar un po’ sül so, e le che sbatàndass adoss, sensa gnanca parlà, la vureva trasmètagh tüt cul ch’la pudeva.

Ogni tant is distacàvan na pena, ’mà par diss un quaicus, ’mà par guardass ant i öcc; e ’s vidévan da déntar, is guardàvan da déntar. L’eva ’me se al mund igh fǜssan pü ’mà che lur; lur, la mǜsica ch’a ia cünava e l’amur ch’a ia tegneva ’nsèma.

Pö i ritacàvan a stréngiass: cun smania, cun füria, cun le che quasi ’gh rampegava ’nscima par vuré rivagh fina chissà ’ndua. Tantu che a ’n cèrtu mument, al Gedo, a s’heva fina sintǜ in imbarass.

Al ga smejava fina da fà la part dal guardón, ma l’eva mia ’mà cul; par lü l’eva mia ’n piasé ’me sissìa, par lü l’eva quasi ’l piasé da fass dal mal. Al piasé da fass dal mal dimparlǜ, int al vidé l’amur ch’al menava via cüi dü, e, int a’ stèss temp, da pudé lassass andà ’nt i so malincunìi.

I malincunìi di ricord da tüti i so volti, i malincunìi dal ricord ad l’aventüra dla so vita e l’inütilità dal so present da ’dèss.

Diu!! S’l’avissa fai un paragón tra cul ch’l’eva stai ier, e da cul ch’l’eva ’ncö!

L’eva mia par gelusìa o par invidia, che da cul, par carità, nèh, ma ’s l’heva giamò ’mparala par so cünt la lessión da gnì vegg e da lassà che i ani i passàssan daparlur; ma l’eva... l’eva ’n quaicus ch’al seva mia dì e che, in cèrti ucasión, a la feva sintì fora temp, a la feva sintì fora post.

No, l’eva mia ’n guardón, parchè da cüi sinté-lì l’eva giamò passà tanti volti ’nca lü, e se ’dèss a s’incalava pü da ’ndà a caminagh inscima, l’eva manumà parchè ch’al gh’heva pü ne ’l curagg e ne l’età par andà da ’ngarbiass ant i spini di buscón ch’al gh’avrissa truvà déntar.

Però, nèh, ma ’me ch’is vurévan ben cüi dü-là, e lü la capiva; lü, che d’amur e ’d grassji a n’heva spantegà ’n gir da tüti i cantón, lü che, ’ncura ’dèss, l’eva bón ad cumòvass par na mǜsica, da sintiss i öcc ch’i gnévan ǜmid ’mà par na cansón. Lü ch’l’eva ’ncura bón da mètass a piangg par un tango.

«Chissà chi l’è ch’i hin?» al cercava da capissla dimparlǜ «I hin mia fiöi da chì ’n gir, i i’ho mai vist. Chissà d’indua l’è ch’i végnan?» as ciamava ’l Gedo, giügànd cunt al so bicer ad bira ch’al gh’heva lì davanti.

L’eva cuntent ad guardai, l’eva cuntent da sentiss partécip d’una roba ’nsì bèla, senténdassan ancura un a-stringiòn int al cör, par tüti i volti ch’al gh’heva capità ’nca lü e ’s sinteva... as sinteva quasi sulevà, ’me s’al füssa ’nvià ch’as metissa in ùrdin i so cünt.

... perché torni ancora qui,

lusingandomi così,

con la bocca che avvelena.

Giuda,

non tornar sulla mia strada

quasi tu mi fai paura,

non voglio amarti ancora,

più nulla sei per me.

Al Severino a s’esaltava ’nt al final, al Danilo ’s la cavava fina da fà piangg la trumba, e ’l Cumass, che cun la fisarmònica al feva i ǜltim salt murtal par andà ricamagh adrera a tüti quanti.

Pö, ’me che ’l Gedo l’eva finì la so bira ’nt un’ǜltima gulà, al gh’eva finì ’nca la mǜsica e cüi dü fiöi i évan gnǜ giò dal bal.

Lü sémpar seri, cunt i lineament tirà e ch’a’ smejava sül so; cunt un’aria sbrigativa e decisa che, tegnendla par un brasc, a la cumpagnava a setass al tavlin. E le, che cunt i öcc ch’i smejàvan lüsent ad làcrimi, as feva strüsà drera tranquila, ’me ch’la füssa stai voia, ’me ch’la füssa stai sensa vuluntà.

Al gh’heva ’n facia un’aria cumossa e sudisfà int a’ stèss temp; as pudeva mia dì ch’l’eva cuntenta, la smejava pütost cume… cume apagà.

Cuntenta da vess lì, cul-lì si, ma ’l gh’eva ’n quacus ch’a la feva visin ai làcrimi. Forsi la cumussión, forsi la passión, o forsi l’eva manumà l’amur, ch’a la feva sintì piena e sudisfà ma ’nt a’ stèss temp, voia e sensa forsi.

I s’hévan setà giò tacà ’l tavlin e i bivévan di so bicer; i bivévan dasi, guardàndass ant i öcc, ’me se ’l bicer al füssa stai ’mà che vün. Pö s’han tegnǜ par man.

Cunt i gùmit pugià sül tavlin, is tegnévan i man tüti e quàtar insèma, ’me s’i fǜssan a-stai fai sǜ ’nt un fagot… e ’s guardàvan, is guardàvan ’me s’i s’avìssan mai vist. La gent, la sala dal cìrcul, la mǜsica, che da lì a ’n mument l’avrissa tacà sunà n’altra volta… gnenta… l’eva ’me s’agh füssa stai pü nissüna!

I öcc da le dent ant i öcc da lü; ch’is cercàvan, ch’is parlàvan, ch’i...

«Ma cüi dü-lì i hin invià ch’i fan l’amur, bèli da setà giò tacà ’l tavlin!» al gh’heva gnǜ da pensà al Gedo, intantu ch’al gneva sǜ ’n pe, che, uramai, l’eva ura da ’ndà cà. «Però che bèla storia ch’il gh’han da vegh da drera!» a’ ’ndava ’vanti a diss cuntent, intantu ch’a’ ’ndava vèrs al bancón, par bévass un ǜltim bicer prima da ’ndà via.

Al gh’heva tucà al Romano da s-ciapagh giò tüt.

L’eva stai lü, dopu i insistensi dal Gedo ch’al vureva savé da cüi dü fiöi ch’al cugnusseva mia; l’eva stai lü che, cunt in man al sügapiat, intant ch’al fregava ’l bancón a gh’heva rispundǜ ’d mala voja:

«Ma no, ma t’la sè mia, nèh! Ma dabón ca ti ia cugnussi mia?» a gh’heva ciamà un po’ meraviglià, ch’l’eva fina smèss ad fà girà al sügapiat in gir par al bancón «Ma caru ti, ma lassa pèrd, vah…! Lü l’è ’n malmarià ch’a’ stà a la Cassina Növa. L’è spartì dla dona e stà ’nsèma n’altra cun dü fiöi, ch’a ia mantegna tüti a pan poss e s-giafón. E le, povra crista, le l’è la fiola dal dutur da S..... Ma pensa ti! Na bèla fiola ’nsì, na fiola stüdià, ch’a s’ha spusà poch di pü d’un an fà e che ’dèss la pianta cà l’om e ’l fiö ch’l’è fai che vegh, par cùragh adrera cul ruvina-famigli-lì. Ma disa ti… disa ’n po’ ti s’as poda!»

«Ècu,» l’eva pensà ’l Gedo «ècu ch’i m’han a-s-ciapà giò tüt al mè quadrèt.» l’eva pensà ’ntantu che, dasi dasi, as girava par andà fora.

***************

L'eva ’ndai fo dla sala cunt al col a-stort ch’al seva mia se bestemià o che roba. Il gh’hévan ruvinà la sera!

«Ma pensa ti!» al bisticava d’intrames di dént «Ma va’ ch’l’è giamò bèla da rid, vèh!» al seguitava, intant ch’al feva quàtar pass par rivà fina cà; che par cul tuchèt da stra ch’al gh’eva, a s’heva gnanca ciapà la pena da tirà fo la màchina «Ma si!!! Ma d’altra part… ma l’è forsi mia ’nsì ch’al gh’ha da vess l’amur?!» as ciamava dimparlǜ, ritacand cunt i so filosofìi «Da fan cusè d’una roba mufa, che pö a và da finì ch’la sia ’nca sensa giüsc!» al seguitava ’nt a-cüi pensier, che però igh gnévan sémpar ’mà dopu na cèrt’ura.

«L’è forsi mia vera che n’amur, cun püssè ch’l’è turmentà, cun püssè ch’l’è disperà e pien ad làcrimi, e cun püssè ch’a vàr la pena da vìval?! L’è forsi mia vera che i làcrimi is trasfùrman in passión e ’t fan viv püssè int al tir cunt la to vita?!»

Ma l’eva na filosofìa che, forsi par l’età o par l’ura ch’l’eva, al gh’heva gnanca pü ’l curagg ad pensassla dimparlǜ.

«Và cà Gedo, và cà; che par a-sta not, da stüpidadi, ti n’hè giamò sintǜ assè» a s’heva cunclüs sarculand la tèsta, caciand i man in sacogia, e sgagiàndass par la stra scüra.

F  I  N