Par chi ch’igh la dédichi ’stà puesia,
ch’igh l’ho chì da scrìvla e so mia se fan?
Gh’ho propi ’d decìdam, l’è mia büsia,
che pö par la dédica ’gh pensi duman.
Vurend as pò dagla a culi fiulèti
ch’i m’han fai cuntent ant i ani passà?
Pudrissi ’nca tégnla par culi murèti
che ’nveci da damla i m’han lassà ’ndà?
Sarà par chi piàngia i so peni d’amur,
par chi che fürbèta la cerca ’l pardón,
par chi che par mi l’è patì dal dulur,
o par chi che 'nfund m’ha vursǜ ben dabón?
Par chi ch’i saran a-sti pochi paroli
ch’igh i ho sü la léngua e ’l gh’ho ’d mètai giò,
se ’n gir int al mund gh'ho vǜ 'nsì tanti fioli
che ’mà par rispèt i duvrissi fan do?
E ’lura piantumla da fà tanti stori,
ch’i son già capì, la scrivuma par lur:
par culi che ’l ciel al gh’ha dai di cör sori,
e che buntà sua… hin vivǜ par l’amur.
